Dżingel beeels, dżingel beeels, dżingel ol de łeeej…

Dobra. „Coraz bliżej święta”, jak to śpiewają w reklamie Coca-Coli, w związku z czym tradycyjnie nie ogarniam. Mimo prób rozpoczęcia porządków mój pokój nadal przypomina pole bitwy, większość wieczerzy jeszcze nie gotowa, na podwórku za przeproszeniem w chuj zimno (dzisiaj myślałam, że stracę palce u nóg w drodze odmrożenia -.-), na kiermaszu świątecznym nie mieli bombek (kupiłyśmy tylko miód i takiego śmiesznego aniołka), a telewizja tarabani mi tylko o kradzieży jakiegoś szwabskiego napisu przez złomiarzy. A, i nie mam przygotowanej kartki świątecznej, którą puszczę mailowo. No, ale jeszcze do Wigilii… hmmm, chwilka… raz, dwa, trzy, cztery dni. Może zdążę. Z naciskiem na może.

W takich momentach KKD wydaje się być przydatny. Na samym początku pękłam ze śmiechu. Chyba wbrew zamierzeniom. Po prostu spocone czoło Górala obsiadły muchy i nikt tego nie ogarnął xP

Ogółem włączyłam, bo na zajawkach śmigało Limo i Raczki. Opłacało się chyba, bo ci pierwsi zarzucili świeżym numerem, jednym z najlepszych kawałków „dresiarskich” i serwisem informacyjnym („Do dupy to, a nie do ucha!”, Szymon z wąsem a’la stary zwyrol i Wojt jako 11-letni żołnierz), a ci drudzy dobrym skeczykiem („Jakbym ja miał Ignacy, tobym się w beciku powiesił”). Jestem nudna, ale do usrania mogę oglądać „fretkę” z Trynowym dubbingiem 😀 A tego… Serwis mnie wymiótł prawie tak, jak kiedyś zwiastun. Yeah. Mówiłam już kiedyś, że wielbię Limo? ^^

A. I Krzysio ze Stada Umtata pokazywał przepis na urok. Szkoda, że niedziałający, przydałby mi się…