Smoczo!

W sumie miałam już gotową notkę o czymś innym… Bo nie wiem, czy wiecie, ale w światku fanów kabaretu mamy pierwszą w historii prawdziwą wojnę (i to taką, że aż czekam, aż pojawią się karabiny i armaty). Ale pomyślałam sobie – a po cholerę będę sobie miejsce na blogu zajmować? Kto w miarę siedzi w tzw. środowisku, ten jest względnie na bieżąco, a poza tym to jest taka heca, że ni cholery nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać. No i mogłabym dostać po uszach od którejś z rozpalonych przedszkolną nienawiścią stron, jeżeli nie od obydwu 😛

Otóż dzisiaj znów mamy Walentynki! I w ramach stawiania się okoniem tendencji do „plucia na (h)amerykańskie/pogańskie święto” po raz trzeci doczeka się ono specjalnej notki ^^

A wszystko dlatego, że ze starego pudełka po butach, wypełnionego prawie po brzegi listami sprzed lat (głównie od Moniki, mojej największej „pen pal” ever) wygrzebałam kartkę, którą narysowałam w drugiej klasie gimnazjum. Jako, że jest całkiem ładna, możecie ją zobaczyć na DeviantART-cie: -> klik! <-. No cóż, to trochę wspomnień jest. Narysowałam ją… a potem wysłałam szkolną pocztą samej sobie. Ja i moja ówczesna przyjaciółka, Magda, miałyśmy niezły ubaw 😀 Żeby nie było, w pierwszej klasie miły kolega przesłał mi pocztówkę z ośliczką, a w podstawówce inny na wyciętym z kratkowanej kartki sercu wypisał parę ciepłych słów, ale co szkodzi dostać jeszcze jedną – od siebie? Bądź co bądź trzeba przede wszystkim pokochać siebie, żeby potem móc w ogóle myśleć o kochaniu innych 🙂

Ktoś mądry gdzieś kiedyś powiedział, że najzagorzalszymi przeciwnikami Walentynek są ludzie nieszczęśliwi. I tak patrząc po egzemplarzach, które zdarza mi się spotkać… coś w tym jest 😉

Kochajcie się, łobuzy!