„I have of late, but wherefore I know not, lost all my mirth. And indeed it goes so heavily with my disposition that this goodly frame, the earth, seems to me a sterile promontory. This most excellent canopy, the air, look you, this brave o’erhanging firmament, this majestical roof fretted with golden fire, why, it appeareth nothing to me but a foul and pestilent congregation of vapours. What a piece of work is a man! How noble in reason! How infinite in faculties! How like an angel in apprehension. How like a god! The beauty of the world! The paragon of animals! And yet, to me, what is this quintessence of dust? Man delights not me, no, nor women neither. Nor women neither.”
„Otóż ostatnio, sam nie wiem czemu, straciłem całą radość życia. Jestem w tak złym nastroju, że cała barwna sceneria globu wydaje mi się jałowa jak skalisty przylądek. Powietrze – ten cudowny baldachim nad nami – spójrzcie tylko na to śmiałe przęsło firmamentu, na ten wspaniały plafon, cały w złotych kasetonach ognia – w moich oczach jest jedynie nagromadzeniem wstrętnych i niezdrowych wyziewów. Jakimże arcydziełem jest człowiek! Szlachetność rozumu, nieograniczone zdolności, w uczynkach równy aniołom, w pojmowaniu równy bogom, najwyższe z żyjących istnień, korona stworzenia! A jednak dla mnie to tylko kwintesencja marnego prochu. Nie cieszy mnie człowiek – ani żaden mężczyzna, ani żadna kobieta.”