W odcinkach do lata

Kontynuuję za to zabawę z innym cyklem filmów, znaczy się z „Hornblowerem”. Ostatnie tygodnie przyniosły mi kolejno: „Żabojady i homary” – jak na razie najsłabszy z cyklu, z irytującą postacią Mariette i finałową sceną, gdzie Horatio prezentuje całkowite ‚out of character’, „Bunt”, na którym z kolei bawiłam się prześwietnie, „Odpłatę” aka „Odwet”, po którym złapałam całkiem niezłego doła i „Lojalność”, czyli odcinek pół na pół – bo mamy fajną fabułę, ale znowu z dodatkiem postaci żeńskiej równie fascynującej jak sprany gobelin. A ogólnie nie jest źle i to wcale nie dlatego, że na scenie wreszcie pojawia się porucznik Bush, grany przez nie kogo innego, jak boskiego Paula McGanna… chociaż nie da się ukryć, że to ważny czynnik, wszak to jego obecność skłoniła mnie do zapoznania się z całą serią 😀 Poza tym z każdym kolejnym filmem zaczynam odczuwać pewną słabość do Ioana Gruffudda i Jamiego Bambera, jak i również do znanego mi wcześniej tylko z drętwej „Mojej rodzinki” Roberta Lindsaya. Jak utwierdzają mnie w tym przekonaniu napotkani na Tumblrze fani serii, zupełnie słusznie. A i czasami podsuwają mi dodatkowe dowody, coby jeszcze bardziej pozbawić mnie wątpliwości. Na przykład takie bardzo śpiewające i roztańczone jak ten: [klik!]. I cóż by tu rzec… Chyba tylko: Oh, mister Lindsay! 😀
Z reszty, w telegraficznym skrócie ujmując, niezła różnorodność. Była „Irena do domu!” – urocza ramotka. Był „Mów mi Rockefeller” – może głównie z sentymentu, bo pamiętam go z dzieciństwa, może ten klimat, ale kupiłam całość od razu bez marudzenia. „Gremliny rozrabiają” – to z kolei z cyklu filmów, które są kultowe (i to tak seryjnie, a nie z powodu mody na szastanie tym słowem), a ja jakimś dziwnym trafem przez tyle lat na nie nie trafiłam. Tam jeszcze parę innych, animacje poważniejsze („Odlot”) i mniej poważne („Gnomeo i Julia” – mój wewnętrzny fan Szekspira pękał ze śmiechu na nawiązaniach), trochę klasyki pokroju „Wesela” (ale Wajdy, nie tych pomyj Smarzowskiego), po drodze jeszcze napatoczył się „Dziki cel” z Martinem Freemanem i jego lśniącym uśmiechem, „Inni” z przemazującym się przez chwilę Chrisem Ecclestonem, „Śmierć jak kromka chleba” vel jeden z nielicznych polskich filmów o historii najnowszej, które nie walą mdlącym patosem na kilometr, a z tak zwanych ładnych filmów o zwierzątkach „Czarny Książę” z 1995. Nawet bardzo ładnych, bo do mnie do przemówiło – a każdy, kto zna mnie trochę lepiej wie, że taki film musi być naprawdę dobry, żeby mógł zrobić na mnie jakiekolwiek wrażenie.

Pomiędzy książkami, notatkami, filmami i egzaminami złoszczę się nieco. Bo pamiętacie ten pisk, że David Tennant ma coś kręcić w Polsce? No to kręci. Nie dokument o Hamlecie, a cały serial, robiony w koprodukcji BBC z naszą TVP, a zwie się toto „Szpiedzy w Warszawie”. Więc i kręcą głównie w Warszawie. Był też Kraków, ale to głównie ze stolicy płyną pojedyncze wieści od szczęściar, które krążyły, krążyły, aż w końcu go znalazły i miały dość odwagi, żeby podejść po fotkę i autograf. Agh. Aghhhhh. AGHHHHH. Miejscowym to kuźwa dobrze. Nawet, jeśli są zarąbani studiami po uszy jak ja (w tym miejscu pozdrawiamy Olę), bo nie muszą się głowić nad ewentualnym dojazdem.

Aha. I znowu pewna część fandomu sherlockowego ma sraczkę z powodu „Elementary”. Tym razem winny jest trailer, który poszedł do Sieci. I cóż, znowu jest, he he, śmiesznie. Najbardziej mi się chyba podoba obwinianie o fake’owy brytyjski akcent rodowitego Angola. Wszak kiedy nie można znaleźć sensownych wad, trzeba szukać jakichkolwiek, choćby w rzeczywistości nie istniały.
Do tego „House” się skończył. Aż mam ochotę zapytać: „Dopiero?”. Wprawdzie serial mi się podobał, nawet bardzo, ale tylko do trzeciego sezonu. Potem zmiana ekipy z tej, którą niby nie do końca się lubiło (Cameron…), ale była ciekawa, na jakieś wynalazki typu durna Trzynastka i tych dwóch pozostałych, którzy byli tak fascynujący, że nie pamiętam nawet ich imion, Cuddy ze swoją dramą pod tytułem: „Ojezu, ojezu, chcę mieć dziecko” (chociaż biorąc pod uwagę jej poziom emocjonalny, właściwsza byłaby lalka), inne takie wybryki, aż po zabranie Gregowi vicodinu i wysłanie go do psychiatryka jakoś zdaje się w szóstym sezonie plus wynikające z tego próby naprostowywania mu charakteru – seriously, what the fuck? Taki dowód na to, że każdy serial można spaprać, kiedy telewizja wyczuje, że jest „zyskowny” i zaczyna go ciągnąć na siłę.

… Dobra, to może na koniec coś przyjemnego.
Po pierwsze Brytole będą robić film o kasiarzu, który po wyjściu z paki postanawia się doprosić o to, co mu się należy. Czarna komedia, oczywiście, nie żadne głębokie psychologie. Zwać się toto będzie „Dom Hemingway”, główną rolę zagra Jude Law, a partnerować mu będzie… Richard E. Grant. Zdjęcia zaczynają jesienią, ale ja już się cieszę. Bardzo 😀
A po drugie w ostatnią niedzielę mój wciąż ulubiony teatr w Jeleniej zapremierował kolejną w swoim repertuarze farsę Francisa Vebera. Sztuka nosi tytuł „Zakała” i publiczność ponoć przyjęła ją świetnie. Obsada to w zasadzie większość castu z granej już równo dwa lata kochanej „Kolacji dla głupca”. Pan Konieczyński znowu jest Francoisem Pignonem. To wiele wyjaśnia. I cóż, trzeba by na dniach zebrać się do kupy i zobaczyć, co tam mój ulubiony zespół wymodził tym razem…

Na ładne zakończenie będzie piosenka. Pomysł po części podebrany od Astroni z Dziennika Superbohaterów, której notki notorycznie poczytuję, po części wygrzebany ze starych, stareńkich moich wpisów, gdzie zdarzało mi się to czasem… Ostatnio mam niesamowity wręcz talent do odkrywania utworów, które są starsze ode mnie i które teoretycznie powinnam znać jeśli nie od kołyski, to przynajmniej od dzieciństwa.
Dzisiaj: Kim Carners i „Bette Davis’ Eyes”. Czyli lżejsza, mniej naszprycowana elektroniką strona lat 80. Aż chciałoby się wyjść na przyjemny, letni, popołudniowy spacerek…